 |
| Ντροπή, Έλληνες |
Οκαταρινέτα: ... τότε, ήμασταν περήφανοι ...
Μπελατσιτσίξ: ... για μια στιγμή, μονάχα ...
Οκαταρινέτα: ... πράγματι ... μετά ήρθε η πτώση, ο Γιώργος, η κρίση, το ΔουΝουΤού, οι διαμαρτυρίες, οι αυτοκτονίες, η εξάντληση, η απάθεια, η παραίτηση, η παράδοση ...
Μπελατσιτσίξ: ... και σήμερα ... η ξεφτίλα ...
Οκαταρινέτα: ... κι αναρωτιέσαι ... προς τί, τότε, το μεγάλο ΟΧΙ του '09 ;
Μπελατσιτσίξ: ... και πώς, άραγε, γίνεται μια τόσο γενναία πράξη ... να μετατρέπεται στην
απόλυτη παράδοση ;
Οκαταρινέτα: ... μεταλλάχθηκε ο λαός ;
Μπελατσιτσίξ: ... ποιός τον ... ακούει τον λαό ...
Οκαταρινέτα: ... θα τρίζουν τα κόκαλα του Καραμανλή ...
Μπελατσιτσίξ: ... μωρέ, και του Τάσσου του Παπαδόπουλου θα τρίζουν ... και των μακεδονομάχων ... και του Κολοκοτρώνη ... και του Καραϊσκάκη ... και του Αλέξανδρου του Μέγα ... και όσων έζησαν και πέθαναν για να μεγαλώσουν, να προασπίσουν και να αναγεννήσουν την Πατρίδα ...
Οκαταρινέτα: ... κι όμως υπάρχουν κάποιοι που επιχαίρουν ...
Μπελατσιτσίξ: ... πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα χαίρονται με την καταστροφή μας ... έθνος "
ανάδελφο" είμαστε ...
Οκαταρινέτα: ... κι αλληλοσπαρασσόμενο ...
"... Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν
κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν
καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν"
