ΟΚΑΤΑΡΙΝΕΤΑ ΜΠΕΛΑΤΣΙΤΣΙΞ: τα πολλά λόγια είναι ... φτώχεια !

τιμή στους ήρωες

το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη … Να τι πρέπει να τους κάνομε … Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα … Να τους την πάρουμε … Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο _ Λάκης Σάντας [1922 - 2011]

πολυαγαπημένο ΔουΝουΤού ... εσύ και οι εντολές σου

(1) μην φας, (2) μην πιεις, (3) μην ξεροκαταπιείς, (4) και κατανάλωση καμιά, (5) κατάδωσε τον γείτονα και (6) σκύψε το κεφάλι, (7) χώρισε την πατρίδα σου σε φίλους και εχθρούς και (8) δώσε τα κομμάτια της σε γείτονες αχρείους, (9) δούλευε για τ' αφεντικά κι αντάλλαγμα μην παίρνεις, (10) και όποιος σκέφτεται αλλιώς, να τον καταδικάζεις ...

πολυαγαπημένο ΔουΝουΤού ...

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, στα χρόνια του Μνημονίου
της Μαρίας Κρέτση
Φιλολόγου και μέλους της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπαιδευτικών του Παραρτήματος Χανίων

16/11/2010 - 12:00
http://www.alfavita.gr/artro.php?id=14461

Ένα σύνθημα σύμβολο στην ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Εμβληματικό, ευθύβολο, διεισδυτικό, διεκδικητικό, απειλητικά επίκαιρο και προκλητικά ανεκπλήρωτο μέχρι και σήμερα. Μεστό πολιτικού περιεχομένου και στόχων, το οποίο εμπνέει, καθοδηγεί και νοηματοδοτεί το σημερινό αγώνα των νέων για αξιοπρεπή ζωή, μόρφωση και ατομικές, πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες. Τριαδική σύνθεση, ομοούσια και αδιαίρετη του Ιδανικού που καλείται Δημοκρατία, καθώς το ύψιστο ιδεώδες δεν μπορεί να ολοκληρωθεί με πεινασμένους, με απαίδευτους και πειθαναγκασμένους.

Χιλιογραμμένο από τα τρυφερά, ασταθή και ανυποψίαστα για την ιστορική του αίγλη χεράκια της προσχολικής ηλικίας. Χιλιοειπωμένο με τη στεντόρεια φωνή της συνειδητοποιημένης και πολιτικοποιημένης μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας και της εκπαιδευτικής κοινότητας σε επετειακές πορείες και διαδηλώσεις. Βεβηλωμένο από τη βία που φέρνει η διάψευση και ο εμπαιγμός απ’ όσους καλούνται κάθε φορά να υλοποιήσουν το οραματικό σύνθημα και να το υπερασπιστούν, από τη βία πολλές φορές του κοινού εγκλήματος ή από τη βία συχνά προβοκατόρικων μηχανισμών.

Στη φετινή επέτειο για τον εορτασμό των τριανταεπτά χρόνων από την εξέγερση των φοιτητών κατά της Χούντας τον Νοέμβρη του ’73 επανέρχεται ισχυρότερο και δριμύτερο, για να ταπεινώσει τις πουλημένες συνειδήσεις και να ταράξει τις βολεμένες. Για να αφυπνίσει και να ενεργοποιήσει τις ράθυμες και να εμψυχώσει όσες δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται και να διεκδικούν τα αυτονόητα.

Συναισθηματικά φορτισμένο για τους πολίτες, που σήμερα βιώνουν τη δυσβάστακτη λιτότητα, την ανεργία που τους εξαθλιώνει, τη συρρίκνωση της δημόσιας παιδείας, τη δουλεία του κομματικού πατερναλισμού, τον ψυχαναγκασμό των διλημμάτων, την υποταγή στα παγκοσμιοποιημένα νεοφιλελεύθερα προστάγματα. Ενωτικό και συσπειρωτικό όσο ποτέ άλλοτε απέναντι σε μια ανοικτίρμονα εθνική και ευρωπαϊκή πολιτική που εξασφαλίζει προκοπή και αξιοπρέπεια για τους λίγους.

Με μια επικαιροποιημένη επαναστατικότητα, «γιατί η ζωή στον τόπο μας δεν παγιδεύεται χρονικά, είναι μία κι αδιαίρετη πάντα, διατηρεί κάθε φορά και μέσα στη διαφορά των συνθηκών τα αναγνωρίσιμα στοιχεία ενός μοναδικού αγωνιστικού ήθους κι ενός λυτρωτικού πάθους»*

Ορμητικό και ρωμαλέο, αφού σ’ αυτό συνειρμικά συνοψίζεται και εκδηλώνεται «η ίδια πίστη, η ίδια αγάπη σε μια ζωή άξια να βιωθεί, η ίδια άρνηση υποταγής. Πάντα ο ίδιος όρκος μένει-λευτεριά και προκοπή. Και πάντα ελλοχεύουσα η Προδοσία – Λερναία Ύδρα. Όμως κάθε φορά νέοι αγώνες μας καλούν, δεν μας σταματούν μήτε οι ίντριγκες μήτε η βία. Μας θεριεύουν. Ζούμε μαχόμενοι, η ανελέητη και η ακριβή μας ιστορία».*

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.

Απαιτητικά και καίρια ... αντιμνημονιακό.

*Από το σημείωμα του Μ. Θεοδωράκη στον δίσκο του Προδομένος Λαός, που κυκλοφόρησε το 1974.

ΟΧΙ στον εορτασμό της εθνικής μας εορτής ... από την κυβέρνηση ...

Αποφασίζομεν και διατάσσομεν : αποκηρύττωμεν μετά βδελυγμίας τους Έλληνας τρομοκράτας, οι οποίοι απροκλήτως και αναιτίως επετέθησαν κατά των φιλειρηνικών, φιλέργων και ακάκων Τούρκων συμπολιτών των, καταλύοντες πάσαν έννοιαν εννόμου τάξεως, δικαιοσύνης και ασφαλείας, εντός των ορίων της θεοφυλάκτου οθωμανίας ... από τούδε και εξής καταργούμε τον ανίερον και αισχρόν εορτασμόν της κακώς καλουμένης εθνικής επετείου ... ούτως ή άλλως μετά το εθνικής άμυνας και το εθνικής παιδείας ο όρος εθνική έχει προ πολλού παύσει να εκφράζει τας αρχάς και τα ιδεώδη των πεφωτισμένων και πεπολιτισμένων λαών της υφηλίου !

το Δόγμα του Οκαταρινέτα

Ο Οκαταρινέτα ; ποιός ; Αυτός ;!

Καλό παιδί, ανδρείο,
μπουμπούκι σκέτο, θάλεγα,
στα σύννεφα καβάλα ...

Τη λευτεριά του χρήματος δεν θέλει να τη βλέπει,
πιστεύει στην παρέμβαση,
του κράτους, κι ας μην πρέπει …
ναι λέει εις τον Έλληνα,
παραγωγό και πρέπει,
ετούτος να προστατευτεί,
αγρότης, βιοτέχνης,
άμα και βιομήχανος, μα πουθενά δε βρίσκεις,
τους έφαγε η ξενιτιά
και η οικονομία, στα έξοδα των εργατών,
λιγότερα πληρώνουν,
και ο φτωχός να μπιστευτεί,
το κράτος κι ο μεσαίος,
έχει ψυχή και τούτος ...

όχι στις κάρτες της ντροπής,
τις τράπεζες τσ’ ανάγκης,
τους τοκογλύφους τους θρασείς,
τους νόμιμους και όχι,
στο ιερό του χρήματος,
που παίζουν παρωδία,
σε υγεία όπου βρίθουνε, οι εκμεταλλευτάδες,
της δυστυχίας τ’ αλλουνού,
τους έμπορους της γνώσης.

Πίστη σε κράτος κοινωνό κοινωνικής αξίας,
στην πράξη,
και πολιτεία θαρρετή πλήρους ισονομίας,
στην ουσία,
Αρχή αντίβαρο δεινό,
σε κάθε ασυδοσία,

ζητά απλή αναλογική ...
κανείς δεν τον ακούει,
μο' θέλουνε κυβέρνηση
κι αρχή όλο ισχύ ...

Να πάψει η Ελλάδα
μονάχα με τον Ξένιο το Ζευ να ασχολείται,
αφού ούτως ή άλλωστε κανείς δεν τον πιστεύει,
μόνο το χρήμα του ποθεί, του ξένου επισκέπτη,
μα και του ντόπιου πιο πολύ …
και να πουλά σα να ‘ταν
υπηρεσία άξια,
αέρα φουσκωμένο,
κοπανιστό κι αυτόνα, μ' αλάτι και πιπέρι,
που έλεγε ο Πλάτωνας πως δίνει στη ζωή μας,
άλλη αξία περισσή και τόχουμε ανάγκη ...
ν’ ασχοληθεί, καμιά φορά,
κι ο Έλληνας με κάτι
πιο παραγωγικό θαρρώ,
κι ας μείνουνε στο κράτος
ΟΤΕ, ΔΕΗ και Ολυμπιακή,
που τά ’χουν πουλημένα,
περιουσία του λαού να πάψουν να λογιούνται,
και μονοπώλια κρατικά
μήτε να συλλογιούνται
της πολιτείας μας αυτής οι δύστυχοι πολίτες,
μα μόνο ιδιωτικά συμφέροντα να ξέρουν.

Κι αν του αρέσουνε κι αυτού και πλούτη και χλιδή,
δέχεται τίποτε απ’ αυτά ποτέ του να μη δει,
αρκεί η κοινωνία μας να έχει ανθρωπιά,
κι όχι ανθρώπους σκυθρωπούς,
με άγχη φορτωμένους,
εχθρούς ο ένας τ’ αλλουνού,
αντίπαλους σε πλούτη,
μα και σε φτώχια,
και φτωχούς, πολύ φτωχούς, σε γνώση.

2009 © Οκαταρινέτα Μπελατσιτσίξ

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

τα πολλά λόγια είναι ... φτώχεια !

με την υποστήριξη της Νομοσοφίας

Επικοινωνία