Οκαταρινέτα: ... έως τα χθες έκλαιγες και οδυρόσουνα ... γιατί να μου το κάνουνε εμένα αυτό, έλεγες ... κι αναρωτιώσουνα πού θα πάει αυτό το πράγμα ... που σου κόψανε τα δώρα, που σου μειώσαν τα μισθά, που σε τριπλοφορολογήσανε, που σε χαρακτηρίσαν και άχρηστο και κλέφτη και λοπωδύτη ... κι άξιο μόνο για καταδότη του διπλανού σου ... και τους τά 'ριχνες τα φάσκελα ... και αναστέναζες ... κι αγκωμαχούσες ... χθες, όμως ... άλλαξες ... τα ξέχασες όλα κι είπες ... και τί θ' απογίνω χωρίς το ΔουΝουΤού ; ... και την πήρες την μεγάλη απόφαση ... δε βαριέσαι, είπες ... τους γνώρισα ... τους συνήθισα ... τους εμπιστεύομαι ... όχι, δεν θα τους αποχωριστώ ... και νόμισες πως αυτό ήταν το ΟΧΙ, που έπρεπε να πεις ... και στη συνέχεια δικαιολόγησες την απόφασή σου αυτή λέγοντας ... ας πάει και το παλιάμπελο ... ας το πάρει κι αυτό το ΔουΝουΤού ... βαράτε με κι ας κλαίω, δηλαδή ... κι αρχίζει να μ' αρέσει ... αν όμως αύριο σε ξανακούσω να μου κλαίγεσαι ... θα κάνω πως δεν άκουσα ... γιατί, στο κάτω - κάτω της γραφής ... τώρα ήξερες ... κι αφού ήξερες δεν δικαιούσαι πια να ομιλείς ... σκάσε και κολύμπα ... στα άπατα κι ακόμα παραπέρα ... έως τα χθες είχες και κάποιο άλλοθι ... τώρα το έχασες κι αυτό ...Μπελατσιτσίξ: ... μα τί τσαμπουνάς ; ...
Οκαταρινέτα: ... τα δικά μου ...
Μπελατσιτσίξ: ... και ποιός σου φταίει ; ...
Οκαταρινέτα: ... ο άλλος μου εαυτός ... αυτός που είχε τη ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί ... και δεν διαμαρτυρήθηκε ... κι από πάνω, τον βλέπω χαρούμενο και ανακουφισμένο που το αγαπημένο του ΔουΝουΤού είναι εδώ ... ενωμένο δυνατό ... αν και πάλι αύριο ... έτοιμος είναι να ξεσηκωθεί ... όμως ... ήδη ... είναι αργά ... μετά από την απομάκρυνση απ' το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται ...
